NIE MA JAK WIOCHA

Ach jak to pięknie, ach, jak to cudnie

Pryskać pod wiater w samo południe.

 

 

Po poprzedniej takiej akcji w maju wyginęły nam w sadku wszystkie pszczoły.

DOTYK

Czasami chciałoby się dotknąć czegoś innego, jakiejś obcej drobiny. To mógłby być na przykład skamieniały belemnit czy nadtopiony fragment meteorytu. Najlepiej, żeby trafić na to znienacka. Wziąć w dwa palce, obrócić. Jednak  przed żywym obcym odruchowo się wzdragam.  Te czułki, te haczyki, te włoski na odnóżach! Nic tak nie brzydzi jak dotyk obcego. Wieczorny chłód spowalnia mu ruchy, więc tylko kołysze się na boki. Desperacko, jakby chciał mnie uśpić. Na zawsze. I byłby spokój.

DESZCZ

I po deszczu. Przemokniętym jabłoniom otwierają się pąki. Każda ma nektar, zapach i nie istniejącą jeszcze pszczołę. Lśnią jak latarnie, jak anteny, jak usta i oczy dziewczyn, wracających do domu po całym dniu siedzenia na kasie. Wszystkie skierowane w nikłe smużki światła, w rozbryzgi słońca na niebie, w mrugające tu i tam latarnie, w rozpalające się ekrany komórek. Czekasz? Czekam. Czekaj, będę.

ZAWRÓCONY

Ascetyczny pustelnik pod Sadkiem

Zauważył co pszczółka robi z kwiatkiem

Najpierw zbladł i oniemiał

Potem pojął że ściemniał

A wieczorem obejrzał Dzierlatkę