KREATURIA

 

CHODZĄ PARAMI

Rano znalazłam w polu podkowę, a potem zajrzałam do skrzynki.

Z PRZEJŚCIA

Czerwono, liście szeleszczą
pod stopami. Stop. Zadzieramy głowy.
Klucz żurawi znika na zawsze. Na obiad
zostały gołąbki - śmieję się i to ma być żart.

Przyznaję, ciężki, ale przecież nie aż tak,

jak ręce rzeźnika. Czerwone

nadal się pali i przejście blokuje smród.

Tamta ciężarówka, ozdobiona ryjkiem

i wesołym logo: Rzeźnia. Wietrzyk

tańczy w kratach i szczelinach klatek,

w smugach światła grzeją się nagie cielska świń.

Odór. Człowiek nie jest w stanie przeżyć

takiej woni. Może tak właśnie cuchnie

największe upodlenie, wszystkie transporty,

brudne baraki, zatłoczone klatki,

ściśnięte na bocznicach towarowe pociągi

opatrzone dowolnym napisem: Rzeźnia,

Sybir, Treblinka, Katyń, Front, Obczyzna.

Potem światło się zmienia na zielone,

i wraca bezpieczne piękno świata. Jednak

nie daje się dłużej udawać, że zawsze istnieje

jakieś Potem. Zielone nie odpuszcza,

pulsuje miarowo. Nareszcie

można pójść w swoją stronę, w jakieś życie

i śmierć zawijającą się do środka

jak schnący liść, jak kapusta na gołąbki.

 

 

DOŻYNKI 2021

Pewna baba, zwalista jak kopa,

Nie wiedziała czy chce chłopa czy snopa.

Jednak chłop nie lebiega:

W mig wymłócił co trzeba,

Po czym wrzucił snopa na opał.