O BZYKANIU

 

Budzą się z kurami, z pierwszymi promieniami słońca. Prasują białe sukienki, przymierzają najwyższe słupki, wcierają w płatki uszu olejek o zapachu najnowszej odmiany wiśni - całkowicie odpornej na śmietkę i parch. Potem zbierają się w kwiatostany i przesiadują w tanich kawiarenkach do południa, do zmierzchu, do świtu. Bezużytecznymi pręcikami mieszają w kielichach bezużyteczny nektar. Czekają.

- Niepojęta jest ta cisza, ta całkowita obojętność - szepczą.

Przecież muszą się tutaj odbywać jakieś loty, choćby szkoleniowe, kryzysowe, ratownicze. Przecież za zakrętem stała kiedyś setka hangarów - cała pasieka.

- Przerwijmy milczenie - mówią - napiszmy skargę do królowej, petycję do tych cholernych trutni z trybunału. Pszczoły do sadów! Żądła na łąki! Bąki do pól! Przecież jesteśmy dojrzałe, gotowe, mamy prawo do bzykania!

To dopiero początek, niech no tylko zakwitną jabłonie!

 

 

SEKRETNE ŻYCIE MCHU

Wiosna szast-prast wyskakuje z pościeli i piorunem wciska włącznik, którym zapala się słońce. Biega po rosie, ciska w trawę zmoczoną koszulę w kaczeńce, a z włosów wytrząsa taką ilość robactwa, jaka wpędziłaby w histerię nawet najbardziej doświadczoną szkolną higienistkę.

- Przeziębi się, smarkula - mruczy mech i naciąga na oczy beret z antenką.

Bliżej mu do wyblakłych slajdów, na których z wolna próchnieje strzecha, łuszczy się płot, murszeje studnia. Życie, od którego nie oczekuje się już niczego. No może tylko, że będzie tak trwać w nieskończoność.

 

CZARKI

Olszyny, do których ostatnio uczęszczam, nie są tak

wyrafinowane i wytworne jak tamten

park, w którym po raz pierwszy zobaczyłam

miłorząb. To był dorodny, wiecznie zielony samiec.

(W miłorzębowych, dystyngowanych parkach

nie ma miejsca dla samic, które
wcześniej czy później wchodzą w te swoje
cykle rozrodcze i wydają na świat

dokuczliwe namiastki owoców

o nieprzyjemnym zapachu,

atrakcyjne jedynie dla much.)

Olszyny są ordynarne: szorstkie, ciężkie i mokre.

Jak zapach, z którym pośród pokrzyw i cierni

obnoszą się ciężarne sarny.

Jak przyssane do ziemi stare kobiety,

wkładające w bruzdy sadzeniaki ziemniaków.

W olszynach żyją czarki szkarłatne.

Pozują mi do fotografii. Jednak stare

drzewa uparcie wsuwają się w kadr

i nieustannie krążą nade mną.

 

 

INICJATYWA ODDOLNA.

W związku z powstaniem papieskiego OBSERWATORIUM ds. objawień i zjawisk mistycznych organizuję zrzutkę na TELESKOPY! Numer mojego konta osobistego w pierwszym linku.