KWIECIEŃ PLECIEŃ

Kwiecień lubi się zabawiać przełącznikiem, którym zapala pory roku. „Trochę zimy” – mówi i śnieg wiruje nad zieloną trawą jak rój zmarzniętych owadów. Niebo przymyka oko na te kwietniowe fanaberie, jednak w końcu rozsuwa chmury i rzuca w dół kilka strumieni niebieskiego światła. Z ziemi wygląda to znajomo, prawie jak oko Boga z promieniami, które rysował na tablicy ksiądz Bronisław. A może Stanisław – nie pamiętam. Zziębnięty, udręczony przez roztocza trzmiel rzuca się w to światło jak w ogień. I niebo go pochłania. Z brzękiem.

 

 

NOWINY Z OLSZYNY

Pewien Bez, ogłuszony przez Dzierzby,

Chciał podsłuchać o czym szumią wierzby.

Wydał krocie na nowy

Aparat słuchowy,

Ale uszu nie umył - no gdzieżby...

 

 

CZARKA

Olszyny, do których ostatnio uczęszczam

nie są tak wyrafinowane i wytworne

jak tamten park, w którym po raz pierwszy

zobaczyłam miłorząb. To był dorodny,

wiecznie zielony samiec.

(W miłorzębowych, dystyngowanych parkach

nie ma miejsca dla samic, które wcześniej czy później

wchodzą w te swoje cykle rozrodcze

i wydają na świat

dokuczliwe namiastki owoców

o nieprzyjemnym zapachu,
atrakcyjne jedynie dla much). 

 

Olszyny są ordynarne: szorstkie, ciężkie i mokre.

Jak zapach, z którym pośród pokrzyw i cierni

obnoszą się ciężarne sarny.

Jak przyssane do ziemi stare kobiety,

wkładające w bruzdy sadzeniaki ziemniaków. 

 

W olszynach żyją czarki szkarłatne.

Pozują mi do fotografii. Jednak stare olchy
nieustannie wsuwają się w kadr

i uparcie krążą nade mną.