MINIMALIZM

dobrze być zielskiem
zajmujesz skrawek miedzy
i kwitniesz sobie

ZOOM

Kołysze się na gałązce, kołysze ptaszek - straszek. Spogląda na mnie z wyrzutem. Ma krwistoczerwone, lepkie plamy na dziobie, bo przed chwilą się dorwał do ostatnich wiśni. Anektuje drzewko bez jednego ćwir. Ma mocny argument: wiecznie głodne pisklę. Trudno oprzeć się czemuś, co dopiero się lęgnie, nie ma jeszcze zapachu, a tęczówki jego oczu zmieniają barwę z każdym drgnięciem powiek. We własnym oknie czuję się jak intruz. Powoli, dyskretnie sięgam po aparat – to jedyny dostępny sposób na zbliżenie. Wstrzymuję oddech, naciskam palcami, wsuwam paznokieć, opuszek, palce, dłoń. Cały respekt, całą tę godność mam gdzieś. A potem obraz znika. To przez ten drgający odrobinę nadgarstek.

GOOGLE

Wszędzie pola. Szczere pola, rzucone jak karty na poplamione obrusy historii. Rozdrapane przez brony, wymiecione przez hulaszcze wiatry, z surowym graffiti, wyrytym na ich twarzach przez wyszczerbione pługi. Może to odpowiednie miejsce, może najwyższy czas, żeby się wreszcie opowiedzieć. Jednak brak ci słów, dość przenikliwych, wystarczająco łagodnych. I wtedy natykasz się na wiersz. Druk jest drobny. W zaciszu pokoju płyną proste słowa. Ktoś mówi tak, jak byś chciał, lecz nie umiesz. Mówi do ciebie, w twoim imieniu, w jakimś nowym, niezużytym języku, którym i ty mógłbyś się posłużyć. To przejmujące doświadczenie dla kogoś, kto przywykł do samotności.