PRZYJACIÓŁKA MOJEJ MAMY

Wiele lat minęło i już nie pamiętam, Judka jej było na imię czy Jerka. I jak długo jeszcze mogła tak żyć, przycupnięta w lesie, pod gałęzią, w liściach, w norze. I gdzie zapodziali się ci wszyscy - przecież ziemia pachnie gazem, w niebie krąży czarny dym.

Jak dużo cieni. Ciemność napędza nagankę. Stukają kołatki, kołaczą serca, Judce czy Jerce wyrastają skrzydła, ciała mężczyzn w pogoni składają się w swastyki.

Świt. Pęka horyzont, pierwszy błysk, kula, czerwień.

Wiele lat minęło. Poranek jest zwyczajny, purpurowy. W spokojnym krajobrazie szeleszczą jesiony. Spada strąk, pęka pestka, skrobie korę głodny robak. I nikt nie zauważa, jak w tej przytulnej plątaninie chrustu z wolna unosi się Menora. Ugina ciężkie ramiona i czeka na ogień.

 

 

O MORZACH I OCEANACH

Chłopak, którego imienia

nie mogę sobie przypomnieć,

pokazał mi łódkę z kory.

Po wielu latach,

na Naszej Klasie napisał mi,

że to była miłość.

Wydawała się lekka, zamszowa

w dotyku, doskonała. Tego dnia,

siedząc w szkolnej ławce zrozumiałam:

nie

wystarczyło powiedzieć: daj, proszę, albo

wybąkać jakieś bzdety. Milczałam.

W tamtych odległych czasach

słowa pączkowały gdzieś w okolicy

wyciętych migdałków, nadymały się

do rozmiaru odpustowych balonów

i nie mogłam wycisnąć ich na tamtą stronę,

chociaż czasami – uwierzcie,

proszę – zbierałam całą odwagę.

Wzięłam sprawy w swoje ręce. Tak

poznałam nieprzydatność próchna,

zajadły opór drewna,

tępotę kuchennego noża. W akcie

kapitulacji złożyłam pierwszą

łódkę z papieru. Wkrótce z zapałem

wodowałam kolejne arkusze Trybuny Ludu,

kolejnych towarzyszy, papieży,

normy i plany pięcioletnie.

Łódki krążyły w wolnym nurcie,

by po chwili osiąść na mieliźnie.

Tutaj, na tej rzeczce, pod mostkiem.

Z daleka od mórz i oceanów.

 

INWAZJA KOTÓW

 Co za bzdury! - rzekł Bałwan. - Dosyć tego!
Miotła? Czapka? Zabieraj to na taczkę!
Chcę wąsy i pazury! Dość mam reguł
napisanych przez ludzi drobnym maczkiem.

 

 

JAKAŚ ŚWINIA NAM W TE MROZY PODRZUCIŁA KOTA

 

Z LASU WZIĘTE

Pewna płocha Sosenka kusiła Drwala z Dołów:

Wybierz mnie! Uczyń belką, progiem, nogą od stołu!

Drwal na to: Cóż, kotku,

jesteś pusta w środku.

Tak została nobliwą kołyską dla dzięciołów.

 

 

TO NIE JEST WPIS Z OKAZJI DNIA DZIADKA!

Ech...

BIAŁY PUCH

Biel i biel. Niebo z ziemią w komżach i habitach,

tymczasowość i wieczność zastawiają sidła.

Wstydliwe epizody, lęki, winy, zgrzyty,

muszą zostać w ukryciu, nie mogą się wydać.

Tak łatwo wchodzi w szybę wskazujący palec,

i rozgniata robactwo po zewnętrznej stronie;

dla porządku - a może z lęku, kim się staniesz

gdy dostrzeżesz, co lęgnie się w twej własnej dłoni.

Bo tego widoku odzobaczyć się nie da,

będzie grubieć, odrastać, na wygonach się paść.

Spakujesz lornetkę? Będziesz gnać po bezdrożach

szurając buciorami, klnąc wyboje i czas,

butne ciała, uczucia zbudowane na słowach,

puch i puch. Nic z tego nie zostaje. Nic z nas.